Процесот наречен парламентарни избори има старо-нови играчи. Ништо чудно, ниту нешто
ново за нашата мимикрирана демократија. Зависно од тоа дали сте оптимист или песимист,
партиски определен или неопределен, на 15 јули имате право на избор – да гласате или
апстинирате. Последователно, една од претпоставките за оние што ќе гласаат е дека веруваат
или знаат што ќе добијат од кандидатите, додека оние што ќе апстинираат е можно да не
веруваат на оваа политичка понуда или пак воопшто не ги интересираат изборните процеси во
земјата.
Во досегашните изборни циклуси ромската популација има етикета за ефтино (про)даден глас.
Типично за една чоровинска земја, која си игра држава, никогаш етикетата и одговорноста не е
залепена кај партиите и нивните малверзанти кои како купувачи на гласовите се главните
генератори на овој феномен. Јавна тајна е дека не се продаваат само ромски гласови во ова
општество.
Поданиците на големите партии суптилно тргуваат со својот гласот и како размена
за возврат добиваат вработување за член од семејството, некоја бизнис зделка или
привилегиран статус до центарот на моќта. Меѓу поданиците има послушници кои се
активираат по потреба и по желба на привремено глорифицираните лидери. За жал, или пак за
среќа, ваков феномен на глорификација од масовен карактер не се случува меѓу ромската
популација.
Типично за нас, ние останавме оригинални приврзаници на локалната
демократија во која довербата и недовербата се производ на нашите информации од прва
рака. Сето она што е далеку од нашето блиско опкружување, како на пример семејството,
роднини, соседи, пријатели, улични познаници, тешко добива поддршка, се додека некој
„наш“ не ни каже дека треба да се гласа за некоја неромска опција.
Е сега, тој „наш“ човек неретко е соработник или припадник на одредена политичка опција на мнозинските партии,
така да нашето локално демократско миље станува дел од агендите на мнозинските интереси.
Тука мора да дообјаснам дека иако сме дел од агендите на големите политички партии,
големите интереси имаат делумно познавање за нашите реални потреби и интереси. Тоа по
некоеси правило е секогаш така, во ситуација кога малиот интерес мора да биде дел од
големиот интерес, поради фактот што сме бројчано мала и економски сиромашна заедница.
Како последица на ваквиот однос, три децении ромските гласови завршуваат на контото на
СДСМ и ВМРО.
Резултатите од ваквото однесување со ромските гласови се денешната
ситуација и позиција на ромите во Македонија, во кој еден „наш“ трча на избори во името на
ромите, двајца во редовите на ВМРО и дури четворица за СДСМ. Проценките или
претпоставките се дека едно место од „нашите„ има гарантирана позиција за пратеничко
место додека останатите ќе мора да ги почекаат резултатите на 16 јули.
Политичките партии и нивните симпатизери истрчаа скоро половина од изборната кампања,
овој пат под услови на пандемија. Ретка комбинација на политички заболено општество и
глобална пандемија од невидени размери. 1578 кандидати од 4 коалиции и 11 партии се
политичката понуда во ова лето господово, кои врз основа на минатото ќе ни ветуваат иднина,
која по правило треба да биде посветла и подобра од минатото. Ако ова нешто ви значи, треба
да знаете дека на листата има дури 11 кандидати на 19 годишна возраст.
Најстариот тркач за пратеничко место има 87 години. Просечната старост на кандидатите е 42,6 години.
Политичката култура и реторика во оваа кампања имаат своја 30 годишна константа. Тоа е така
поради доминацијата на СДСМ и ВМРО и нивниот типичен вокабулар составен од
самофалење, ветувања за подобар живот и омаловажување на противникот. Како додатен
инструмент за дискредитација на противникот секој ден се објавуваат прислушкувани
Sali MemedFebruary 23, 2021
